Przebiegnięte kilometry wyciągnęły go z depresji i zmieniły jego podejście do życia. Gdańszczanin Robert Burda rozpoczął swoją przygodę z bieganiem w 2012 roku. Po czterech latach 50-latek ma na swoim koncie trzy ukończone maratony, ale - jak twierdzi - to dopiero początek jego sportowej ścieżki. - Zmieniłem swoje życie o 180 stopni i nie zamierzam schodzić z obranego kursu. Swoją przemianą udowodniłem, że nie ma rzeczy niemożliwych - mówi ochroniarz, pracujący na jednym z gdańskich osiedli.
2016-07-13 18:05
Brawo Panie Robercie. Powodzenia w "zarażaniu" innych, oby jak najwięcej :)
2016-07-13 12:01
Gratuluję i trzymam kciuki. Pan Robert to przemiły, dobry człowiek!
2016-07-09 14:50
Brawo Panie Robercie. Jesteśmy rówieśnikami. Wszystkie porady fachowców proszę brać poważnie pod uwagę, aby jak najdłużej mógł Pan czerpać ze sportu radość i satysfakcję.
2016-07-08 17:38
8 kilo to spora nadwaga???? Co to za bzdury?
2016-07-08 16:32
Osobiście znam Pana Roberta, obserwuję jego karierę sportowa i trzymam kciuki. Podziwiam jego upór i oddanie bieganiu - jest dla mnie wzorem, pokazał swoim przykładem, że można zmienić swoje życie niezależnie od tego gdzie się jest i co robi. Pozdrawiam serdecznie i dalszych sukcesów życzę, Małgosia T.
2016-07-07 18:30
ja też kiedys, lubiłem pobiegac, niestety zmuszony byłem przerzucić się na rowerek, a wiadomo ze na rowerze to sie czlowiek tak nie spoci.
powodem bylo to ze zaczeło mi doskwierac kolano, i czułem już to po przebiegnieciu jednego kilometra.
ogolnie zachcecam do sportu, ale mozna sie tez uszkodzic i na stare lata miec dodatkowy klopot, chyba lepiej robic dlugie spacery i czasami wyjsc na ten rower rekreacyjnie niz forsowac kregoslup, kolana, biotra i kto wie co jeszcze ;)
2016-07-08 14:08
Najgorzej to już na samym poczontku załatfić biotra ;)
2016-07-07 22:49
2016-07-07 19:36
Byłem w podobnej sytuacji. Z tym, że siedem lata temu miałem 25 lat i wpadłem w depresję na ostatni semestrze studiów. Nie wiem czym to było spowodowane. Miałem super dziewczynę, mieszkanie i sportowy samochód ( wszystko kupione za własne zarobione pieniążki). Nie obroniłem się na uczelni i nie uzyskałem dyplomu magistra inżyniera, bo życie nie miało dla mnie sensu. Nic mnie nie interesowało. Nie umiałem się z niczego cieszyć. Pewnego razu zobaczyłem swojego sąsiada w piwnicy, że coś grzebie przy rowerze. Zainteresowałem się tym i na drugi dzień sąsiad pożyczył mi swój rower. Pojechałem przed siebie i nie miałem siły już wracać w drogę powrotną na rowerze. Postanowiłem kupić własny i od tamtej pory codziennie do pracy jeżdżę rowerem ( nawet dzisiaj jak tak wiało i wczoraj jak padał deszcz). W jedną stronę mam osiem kilometrów. Nie wyobrażam sobie teraz jeździć do pracy samochodem. W weekendy jeżdżę na wycieczki i potrafię zrobić ponad dwieście kilometrów w dwa dni.
Studiów ostatecznie nie skończyłem, ale założyłem własną firmę i zatrudniam kilkunastu pracowników. Mają nawet samochody służbowe, a ja dalej i tak jeżdżę i będę jeździł rowerem.
Nie wiem co by było ze mną, gdybym wtedy nie pojechał na tą przejażdżkę rowerem.
2016-07-08 09:50
Mam 41 lat i rok temu też widziałem u siebie coś, co chyba było głęboką depresją. Żona, dzieci, dobra praca - nic mnie nie cieszyło. Miałem wrażenie, że pewnych złych decyzji i zmarnowanego czasu nie da się cofnąć, a to co osiągnąłem, to było maksimum moich możliwości, więc w sumie nie było po co żyć. Przyczyn było pewnie wiele, ale główna to prawdopodobnie postępująca otyłość.
Przestraszyłem się swoich własnych myśli, ale zamiast do psychiatry poszedłem do dietetyczki. Schudłem 20 kg, a potem zacząłem biegać. I wszystko minęło jak ręką odjął! Zdrowie mam coraz lepsze (zero przeziębień), kondycję również (przeszedłem od minuty na skraju wyczerpania do prawie godziny z lekką zadyszką), a co najważniejsze: zacząłem marzyć, snuć plany - czyli po prostu żyć!
Polecam aktywność fizyczną wszystkim facetom w kryzysie wieku średniego! :-)
2016-07-07 21:04
i się nie udawało. No i stało się że w wieku dwudziestu ośmiu lat musiałam się zmierzyć z faktem tragicznej śmieci młodszego brata. Ponieważ mieszkałam wtedy w miejscu, które niezbyt wiele oferowało (ani gór które kocham, ani lasów), musiałam "coś ze sobą zrobić". Mając depresję zaczęłam biegać. Bardzo szybko nabrałam kondycji, potem bez biegania zwyczajnie źle się czułam. Ja zawsze powtarzam, że bieganie pomogło mi w najgorszym okresie życia. Podobno istnienie endorfin to tylko teoria, niepotwierdzona, ja jednak inaczej tego nie umiem wyjaśnić.
2016-07-07 22:52
2016-07-07 20:44
nawet zwyklej 125 cm jak nie masz a,"endorfina"gwarantowana...
2016-07-07 15:34
I pięknie,proszę tylko uważać na biodra i stawy-bieganie po płaskim strasznie to niszczy i za bardzo się nie forsować.Grunt że odnalazł Pan cel w życiu.Dla wielu ludzi wyjście z matni praca/dom/telewizor/papierosek/piwko to bariera nie do przeskoczenia.Depresję ma 3 mln z nas,jakieś 10 mln nadciśnienie.Stąd niestety połowa facetów do 67 nie dożywa.
2016-07-08 08:33
Co wy ludzie z tymi kolanami i stawami. Dziesiątki osób, które nigdy nie biegały wieku 40-50 już mają endoprotezy stawów biodrowych albo kolanowych. Jasne, każda aktywności fizyczna jest obarczona ryzykiem kontuzji, ale każda aktywność fizyczna przynosi więcej dobrego niż złego i tutaj nie ma nad czym dyskutować.
2016-07-07 22:48
Ludzie biegają od lat przed twoim narodzeniem i nikt niema żadnych problemów.Ty juz zniszczyłes najwyrazniej swój mózg jesli go kiedy kolwiek miałes dla twojej informacji niemasz zielonego pojecie o zadnym sporcie tym bardziej o bieganiu!!Ludzie gimbus biegaja po 50 lat po płaskim i po betonie i sa wstanie lepszym niz kiedy kolwie ty będziesz!
2016-07-08 06:59
Szacun!
2016-07-08 02:00
zacząłem biegać od grudnia 2015, zgubiłem 15 kg, czuję się extra , szczerze wszystkim polecam. Biorę udział w biegach ulicznych co bardzo pozytywnie nakręca, w październiku próbuję sił w półmaratonie. Pozdrowienia dla p.Roberta , super artykuł !!!
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.
Filmy