Parkour w Trójmieście, czyli z punktu A do punktu B, ale z półobrotem

Salto w powietrzu, skok z wysokości i zwinne pokonywanie przeszkód miejskiej dżungli, to chleb powszedni traceura, czyli osoby zajmującej się sztuką przemieszczania się po mieście, zwaną parkour.

Centrum gdańskiego Głównego Miasta, godz. 13. Gołębie leniwie dziobią okruchy chleba rozrzucone na chodniku. Na ulicę Św. Ducha powoli wchodzi grupa zagranicznych turystów. Zatrzymują się przy jednej z kamienic, rozglądają, robią zdjęcia. Część z nich podąża wzrokiem za dłonią przewodnika, który wskazuje zabytkową fasadę. Kilka osób zauważa jakieś poruszenie i spogląda w bok. Na ich twarzach maluje się czyste zdziwienie. Nie wierzą własnym oczom.

Młody człowiek, który znikąd pojawił się na pobliskim murku, robi karkołomne salto w powietrzu. Ląduje miękko jak kot i biegnie w kierunku Motławy. Tuż za nim podąża dwóch innych, szybkim susem pokonują przeszkodę, ale jeden z nich upada. Przetacza się po ulicy, płosząc gołębie, po czym sprawnie podnosi się, ani na moment nie przerywając pościgu. W mgnieniu oka wszyscy znikają w bramie.

Zaniepokojeni turyści szepczą między sobą: - Czy to jakiś napad? - zastanawia się starsza kobieta. - Nie, bandyci tak nie skaczą! Może kręcą tu jakiś film? - odpowiada jej towarzysz, jeszcze wpatrzony w miejsce, gdzie ostatnio widział biegnących. - O, tam! - woła turysta pokazując palcem operatora naszej kamery.

Ale to nie plan filmowy. Kaskaderski popis, jaki obserwowali zwiedzający, to elementy codziennego treningu traceura, czyli osoby uprawiającej parkour. Tym razem towarzyszy im ekipa Trojmiasto.tv, rejestrując tajniki sztuki efektywnego i efektownego przemieszczania się po przestrzeni miejskiej.

- Zasada jest prosta - trzeba jak najszybciej dotrzeć z punktu A do punktu B, bez względu na to, co spotkamy po drodze. W związku z tym parkour i freerun to wyjątkowe połączenie różnych sportów - opowiada Grzegorz, traceur z Gdańska. - Jest miejsce na elementy akrobatyki, które występują też w breakdance, jak również na lekkoatletykę i figury zaczerpnięte z gimnastyki sportowej.

Pompki, przysiady, podskoki to podstawa ich treningu. Schody, murki, balustrady zastępują im drogi sprzęt sportowy. Żeby dobrze przygotować się do pokonania przeszkód, od których roi się w miejskiej dżungli, traceurzy nieustannie dążą do wzmacniania siły swoich mięśni. Nie przesiadują jednak godzinami w siłowniach.

- Grawitacja to doskonały przyrząd treningowy, ćwiczymy pod ciężarem własnego ciała - tłumaczy Grzegorz. - Bazujemy na metodach opracowanych przez Georgesa Herberta, oficera francuskiej marynarki, który dowiódł, że najlepszą techniką rozwoju fizycznego jest powrót do korzeni, czyli czynności, jakie wykonywaliśmy, żyjąc w zgodzie z przyrodą, tj. pływania, biegania, sztuk walki.

Wielkim plusem parkour jest jego dostępność. Ćwiczyć można gdziekolwiek - w mieście i na łonie natury. Nie potrzebny jest żaden sprzęt oprócz wygodnej odzieży i butów. Dlatego parkour łączy ludzi - uprawiają go biedni i bogaci, starsi i młodsi.

- Zamiłowanie do parkour to kwestia wyboru, a nie kasy, wieku, czy płci - mówi Grzegorz. - Znam całkiem zamożnych traceurów, którzy zamiast sterczeć na polu golfowym, wolą bawić się w parkour. Ćwiczą z nami dziewczyny, są z reguły bardziej rozciągnięte, więc niektóre rzeczy potrafią zrobić lepiej niż faceci. Znam też 43-latka, który swoją przygodę z parkour zaczął dwa lata temu. Ma żonę, dzieci i jest ustatkowany w życiu, nie przeszkadza mu to w byciu traceurem.

O to, czy trzeba mieć w sobie coś szczególnego, żeby wspiąć się na parkourowe wyżyny, pytamy Tomasza Dąbrowskiego, założyciela klubu sportowego Movement, który zrzesza trójmiejskich traceurów.

- Chęć do treningu, sportowe podejście i trochę zdrowego rozsądku - to cechy dobrego traceura. Nie wolno porywać się z motyką na słońce, każdy skok musi być przećwiczony od podstaw. Zaczynamy od niewielkich odległości i wysokości, stopniowo je zwiększając. Dzięki temu jesteśmy fizycznie i psychicznie przygotowani do z pozoru brawurowych akcji.

O tym, jak reagują ludzie na trenujących traceurów, opowiada Grzegorz: - Zwykle spotykamy się z pozytywną reakcją. Ludzie pytają, czy mogą popatrzeć, zrobić zdjęcie, chwalą nasze popisy. Są i tacy, którzy zarzucają nam, że niszczymy ławki. Nie biorą pod uwagę, że duża część impetu absorbowana jest przez nasze ciało, a nie podłoże. Przygotowujemy się do tych skoków, więc nasze kości i ścięgna nie cierpią na tym szczególnie.

O to, czy skakanie z murku na murek może dawać satysfakcję i czy warto poświęcać na to swój czas, nieco sceptycznie pytamy szesnastoletniego Olka, który z uśmiechem na twarzy odpowiada: - Parkour to wszystko co mam, nie wyobrażam sobie życia bez niego.