Choć wakacje już za nami, pogoda wciąż dopisuje. Jak skorzystać z ostatnich dni lata nie wyjeżdżając daleko od domu? Można wybrać się do leżącego w okolicy Gdyni rezerwatu Beka. Ścieżka dydaktyczna wytyczona przez Ogólnopolskie Towarzystwo Ochrony Ptaków, jest krótka, ale warto zarezerwować sobie więcej czasu na jej przejście, żeby bez pośpiechu obserwować przyrodę.
tak, interesuje mnie fauna i flora
28%
tak, interesują mnie krajobrazy
37%
czasami, dla odmiany od zwiedzania miast
24%
nie interesują mnie rezerwaty
11%
Zmotoryzowani mogą dojechać do stacji pomp w Mościch Błotach. Trafić tam można jadąc drogą łączącą miejscowości Pierwoszyno i Mrzezino. W pobliżu budynku przepompowni można zostawić samochód i udać się pieszo na dalszą wędrówkę.
Do rezerwatu można dotrzeć korzystając z komunikacji zbiorowej. Pociągiem, który kursuje średnio co 1,5h z Gdyni, dojedziemy do Mrzezina. Dalej kierujemy się na południe, drogą prowadzącą do Pierwoszyna. Po przejściu ok. 3 km dotrzemy do wspomnianej wcześniej stacji pomp.
Wycieczkę najlepiej rozpocząć tuż przed wschodem słońca, wtedy rezerwat tętni życiem. Ja byłam na miejscu o godz. 4. Po południu zwierzęta wykazują mniejszą aktywność i podziwiać możemy głównie krajobrazy.
W rezerwacie wita mnie klangor żurawi, tak nazywa się charakterystyczny odgłos, jaki wydają te ptaki. Na podmokłych łąkach odbywają się sejmiki, ptaki zbierają się w duże stada i wspólnie przygotowują się do odlotu. Liczę, że uda mi się zobaczyć czaple i żurawie.
Spod przepompowni kieruję się na wschód, wzdłuż wału biegnącego przy rzece. Po piętnastu minutach docieram do mostu i ustawionej tuż obok niego tablicy informacyjnej. Oprócz ciekawostek i zdjęć, znaleźć na niej można mapkę ścieżki dydaktycznej.
Kątem oka zauważam w pobliżu ruch, to stado dzików niespiesznie przechodzi przez drogę. Widzę trzy lochy z pokaźną gromadką warchlaków. Beka to wymarzone miejsce dla tych zwierząt. Upodobały sobie zwłaszcza południową część rezerwatu, gdzie zaniechano działalności rolniczej i pastwiska powoli zarastają krzewami. Napotkać tam można ślady po żerowaniu i babrzyska, czyli miejsca, w których dziki zażywają kąpieli błotnych.
W części północnej, dominują słone łąki i szuwary. Nadal prowadzi się tutaj wypas bydła i wykasza trzciny. Może wydawać się dziwne, że takie zabiegi dozwolone są w rezerwacie, ale to właśnie dzięki nim nie zarastają siedliska rzadkich ptaków.
Wszędzie widać starania o utrzymanie odpowiedniego ekosystemu. Na łąkach leżą bele skoszonej trzciny. Niepożądana roślinność musi być usuwana z rezerwatu, aby nie zakłócać rozwoju słonaw.
Cały czas słyszę klangor, ale nigdzie w pobliżu nie widać ptaków. W końcu zauważam parę żurawi na jednym z pastwisk. Są poza terenem rezerwatu, więc decyduje się podejść do nich odrobinę bliżej. To odważne ptaki, najpierw ostrzegają mnie charakterystycznym, trzysylabowym zawołaniem, potem samiec stroszy pióra. Patrzę na nie z pewnej odległości, żeby nie przerywać im posiłku. Towarzyszę żurawiom przez dobre kilkanaście minut zanim decydują się zerwać do lotu w poszukiwaniu lepszego żerowiska.
Cała przemoczona od porannej rosy, zebranej na wysokich po pas roślinach, odwracam się by wrócić na ścieżkę. W tym momencie moją uwagę przykuwa gigantyczna gąsienica spacerująca po źdźble trzciny. Patrzę na nią z lekkim niedowierzaniem, jest prawie tak długa jak moja dłoń. To larwa trupiej główki, największej ćmy występującej w naszym kraju. Obserwując ją spędzam kolejne pół godziny po uszy w chaszczach, zupełnie nie myśląc o mokrym ubraniu i przejmującym chłodzie.
Nareszcie szlak skręca w głąb rezerwatu. Teraz biegnie wzdłuż kanału Beka, a po obu stronach jak okiem sięgnąć łąki. Nie sposób się nie ubrudzić podczas takiego spaceru. Podłoże jest błotniste, upstrzone licznymi kałużami. Większość z nich to schronienie dla różnego rodzaju zwierząt. Najciekawiej prezentują się larwy komarów. To małe czarno-brązowe żyjątka unoszące się przy powierzchni wody. Spłoszone pływają żwawo, by za chwilę znowu znieruchomieć. Lubią ciepłą, płytką wodę. Po dwóch tygodniach pluskania się w kałuży przeobrażą się w małych bzyczących krwiopijców.
Brzegi kanału gęsto porasta trzcina, co kilkadziesiąt metrów wydeptane są w niej wąskie ścieżki. To drapieżnik przeprawia się tędy chodząc na łowy, zapewne lis. Obserwuję okolicę przez pewien czas i faktycznie dostrzegam pięknego rudego lisa. Przez chwilę patrzy na mnie. Potem widzę już tylko jego puszystą, biało zakończoną kitę przemykająca wśród traw.
Idę dalej w kierunku morza, po drodze mijam pastwisko użytkowane wspólnie przez kilka koni oraz czaplę siwą. Gdy docieram na niewielką plaże słońce zaczyna już przygrzewać. Odpoczywam chwilę na piasku i oglądam co fale wyrzuciły na brzeg. Wśród znalezisk, przeważają muszle sercówki jadalnej. Oprócz nich znajduję małą rybkę, cierniczka, kilka soczyście zielonych nitek glonów oraz żywego jeszcze kiełża.
Ścieżka zakręca na północ i przechodzi w okolicy dawnej osady Beka. To od niej pochodzi nazwa rezerwatu. Obecnie pozostało tam tylko kilka kamieni, krzyż i dwa bardzo charakterystyczne drzewa.
Dalej idzie się wzdłuż płota stanowiącego granicę pastwiska. Mimo że nie jest wysoki, czatuje na nim myszołów. Czeka na nieostrożną nornicę, na ścieżce będzie ją łatwiej wypatrzeć niż w wysokiej trawie. Za kilka godzin, gdy słońce ogrzeje ziemię, będzie można obserwować jak świetnie wykorzystuje pionowe ruchy powietrza do bezwysiłkowego lotu. Myszołowy to mistrzowie szybownictwa, krążą w kominach termicznych aby wznieść się na znaczne wysokości. Widywałam je nawet tysiąc metrów nad ziemią.
Krowy, choć świadome tego gdzie kończy się ich pastwisko, niewiele sobie z tego robią. Swobodnie chodzą po całej wydmie porośniętej turzycą. Na widok człowieka kulturalnie wycofują się na swoje terytorium, by za chwilę wrócić do skubania tej smaczniejszej trawy za płotem.
Docieram do Kanału Mrzezińskiego, tam niewielka cofka urządziła prawdziwe meduzie cmentarzysko. Osobniki leżące na dnie należą do bałtyckiego gatunku chełbia modra. Choć osiągają spore rozmiary, zaliczane są do planktonu, ponieważ nie potrafią przeciwstawić się ruchom wody. Falowanie wrzuca je w słodsze wody kanału, gdzie kończą życie.
Kolejną wodną atrakcją jest spotkanie z pijawkami rzecznymi, które zagościły się w jednej z większych kałuż. Jedna z nich jest zdeklarowaną miłośniczką kuchni francuskiej, pracowicie pożera ślimaka. Pozostałe leżą w wodzie i cierpliwie czekają na żywiciela. Pijawki produkują antykoagulant hirudynę, to białko dezaktywujące na stałe trombinę odpowiedzialną za krzepnięcie krwi. Dlatego pijawki cenione są w medycynie ludowej. We współczesnej farmacji stosuje się syntetyczne pochodne hirudyny do leczenia chorób zakrzepowych.
Wolę nie próbować babcinych metod na własnej skórze, więc zostawiam pijawki i ruszam drogę powrotną. Zanim dotrę do miejsca, z którego wyruszyłam udaje mi się jeszcze zobaczyć sarnę oraz pasące się stada koni i krów.
Przejście niespełna sześciokilometrowej trasy zajmuje mi cztery godziny. Niecierpliwi poradzą sobie zapewne w niespełna godzinę, ale w tym rezerwacie nie warto się spieszyć.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy