Podobno kobieta na pokładzie przynosi pecha, a co jeśli płyną same dziewczyny? Cztery blondynki i ruda, to załoga jachtu Panacee. Swoje przeżycia z wymarzonego rejsu wokół Zelandii opisuje Katarzyna Biankowska.
Wypłynęłyśmy z Halmstad zaraz po zakończeniu Tall Ship Race. Na szerokie wody udałyśmy się w towarzystwie wielkich żaglowców uczestniczących w regatach. To było niesamowite przeżycie, jednak sielanka nie trwała długo.
Minęła godzina uporczywego halsowania [metoda żeglowania pod wiatr polegająca na płynięciu zakosami - przyp. red.], gdy zerwał się watr i pogoda pogorszyła się znacznie. Znów dostałyśmy w kość, matka natura nie zostawiła na nas suchej nitki, ale nie to było najgorsze.
Zupełnie niespodziewanie z nieba posypał się grad. Wyglądało to coraz mniej ciekawie, byłyśmy wykończone ciągłymi zwrotami i przemarznięte do szpiku kości.
Dopiero następnego dnia, kiedy dopłynęłyśmy do jedynego portu na wyspie Sejero mogłyśmy odetchnąc z ulgą. Było tam wszystko czego potrzebowałyśmy: prysznice, pralki, suszarki do morkych ubrań, prąd. Proste rzeczy, a cieszą!
W porcie dowiedziałyśmy się, że morze rozszalało się nie na żarty, więc postanowiłyśmy przeczekać najgorsze. Dalsza podróż mijała ciekawie, minęłyśmy wyspę Korsor, przepłynęłyśmy pod największym wiszącym mostem w Europie. Niestety pogoda nadal nam nie sprzyjała.
Nie obyło się bez przygód. Zgubiłyśmy niezbędną na jachcie korbę, a potem wpłynęłyśmy na mieliznę. Nie poddajemy się, bo do domu już niedaleko.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy